Odanın içinde o sert ses yankılandı. Vereceksin, vereceksin, ben öyle uygun gördüm dedi. Bu Aynur’un kayınvalidesinin sesiydi, çocuğunu eltisine vermesi için zorluyordu. Doğum yapalı henüz üç gün olmuştu. Bir oğlu iki kızı vardı, bu bebek üçüncü kız bebekti. Aynur’un eşi iki oğlan kardeşti. Abinin yıllardır çocuğu olmuyordu bütün tedavileri olmuşlar bir çocuk sahibi olamamışlardı. Kayınvalide bu bebeği büyük oğluna vermek istiyordu senin başka çocukların var bunu yengene abine ver oda evlat sevgisini tatsın dedi. Adeta zorla aldı bebeği kucağından ve dışarda bekleyen yengenin kucağına verdi. Çok zordu yavrusunu vermek Aynur için ama bir şey diyemedi. Emir büyük yerdendi, iki oğlan analarının sözünden çıkmazlardı. Aynur’un tek tesellisi kızını her zaman görecek olmasıydı. Onların maddi durumları da bir hayli iyiydi. Çocuklar küçük olduğundan bebeğin ne olduğunu sorgulamadılar bile. Ne kadar çocuğun olursa olsun hepsi değerliydi, fazlalık değildi o bebek ama hiçbir şey yapamamış çaresiz razı olmuştu bu duruma. Sonuçta amcasına baba diyecek yengesine de anne diyecekti. Yabancı değillerdi, kendini böyle teselli etti.

Aynur köyde yaşıyordu, çocuğu alan amca Aynur’un kızını şehre götürmüştü. Adını Neşe koydular evlerine gerçekten de çok büyük neşe getirmişti. Nasılda mutlu olmuşlardı en güzel hediyeydi Neşe onlara. Köydeki anne kızını sık sık  görüyordu, kayınvalideyle birlikte yaşadıkları için amca annesini görmeye sık sık gelirdi Aynur da yavrusunu görürdü. Ne kadarda güzeldi, aynı öbür kardeşlerine benziyordu. Kardeşler amca kızını çok seviyorlardı. Tıpkı öz kardeş gibi. Çocuklar hiçbir şeyden habersiz, anneyse zaten kayınvalide tarafından sıkı tembihliydi.

Yıllar geçti. Neşe’yi köye gelmek mutlu ediyordu. Sözde amca çocuklarını görüyor onlarla vakit geçiriyordu. Ne kadar şanslısınız üç kardeşsiniz benim ise hiç kardeşim yok, evinizde hiç canım sıkılmıyor hep köye gelmek istiyorum sizi çok seviyorum Aynur yengemi de çok seviyorum diyordu. Yıllar böyle geçti çocuklar büyüdü, Neşe de tahsilini yaptı ve iyi bir öğretmen oldu. Geçen yıllar içinde babaanne  vefat etmişti. Aynur’u  küçük yavrusunun özlemiyle geçen yıllar yaşlandırmıştı. Geldiği zaman onu bağrına basıp sen benim kızımsın, sen benim yavrumsun dememek için kendini zor tutuyordu. Niye söylemiyorlar o diktatör kayınvalide bu büyük sırla gitmişti. Neşe göreve başlamıştı. Mutluydu, o artık çok istediği öğretmenliği yapacaktı.

Bir gün anne olarak bildiği yengesi “Neşe kızım gel biraz konuşalım, sana söylemek istediğim büyük bir sır var belki bize çok kızacaksın ama söyleyeceğim.  Yavrum sen benim canımsın ama senin gerçek annen ben değilim, seni dünyaya getiren yıllardır yenge bildiğin Aynur yengendir ona kızma o seni vermeyi hiç istemedi  zorla ayrıldı senden. Onun bu büyük fedakarlığı nedeniyle hiç tadamayacağım annelik duygusunu seninle tattım seni çok sevdim yavrum, beni çok mutlu ettin bizi affet” dedi. 

Neşe çok şaşırmıştı, bu itiraftan sonra yerinde duramadı kardeşlerine gerçek anne ve babasına  gitmek istedi. Hemen yola çıktı. İçinde büyük bir mutluluk hissetti, demek ki onlara karşı sevgisi boş değildi gerçek ailesi olduğu için onlara karşı sevgisi bir başkaydı. Kendini köyde evin önünde buldu. Evin dışından anne, anne, diye seslendi Aynur kızının gerçekleri öğrendiğini anlayıp ona doğru koştu birbirlerine sarılıp ağladılar.